Voorzichtig probeer ik de knipper om de nagel van mijn grote teen te wurmen. Met de jaren wordt dit moeilijker.
Het eerste stukje is beheerst afgeknipt. Gelukkig zonder onvindbaar weg te springen met als zeker gevolg dat het door bezoekers zwijgend wordt opgemerkt.
Wanneer ik het eerste knipsel op een plek wil leggen waar de oogst zal groeien tot een onsmakelijk hoopje, zien mijn ogen in de tv-gids op de tafel een foto van de filmheld SS die allerminst tot mijn favorieten gerekend mag worden.
Mijn hand wordt geleid door een diepgewortelde antipathie. Hij deponeert het stukje op het gelifte gezicht. Deze handeling wordt herhaald tot zijn ogen en mond bedekt zijn.
De omroeper kondigt een Amerikaanse film aan. Nog voordat de namen van de sterren genoemd zijn zapt mijn trouwe hand instinctief naar een andere zender.
Ik voel me gered en streel de hand die nu rustig en tevreden op mijn knie ligt.
#
Een jaar later meldt de krant zowaar over deze filmster. Hij heeft zijn personeel ontslagen omdat ze de ogen van hun meester hadden gezien. In hun arbeidscontract was opgenomen dat oogcontact verboden was.
